if life this!!i am do not want!!

زندگی روشو برگردونده

از منی که گیج و سر گردونم

منی که آرزوم بوده دنیا رو

حتی یه لحظه به عقب برگردونـــم

انقد خواستمو نتونسنتم

که خسته شدمو خواستنیام کم شد

خودمو کشتم از دنیا بهشت بسازم ولی نمیدونم که چی شد جهنم شد

هزار تا درد تو سینه منه

که واسه هر کدوم یه بار مردم

دردی مگه از این بزرگتر هست

که هرچی بوده از خودی خوردم

***

انقد از گذشته هام خستم

که میخوام آینده هامو ول کنم

انقد غریبه دورو برم هست

حتی میترسم درد ودل کنم

***

وقتی همه میخوان زیرکه آواره حرف و تهمت و دروغ خاکت کنن

حتی خودی ترین آما میخوان که از صفحه ی روزگار پاکت کنن

وقتی که زندگی  همه راها رو بستو راهی واست به جز مردن نذاشت

وقتی که از پا در اومدی میفهمی اصلا ارزش زندگی کردن نداشت

***

…

 …

هزار تا درد تو سینه منه

که واسه هر کدوم یه بار مردم

دردی مگه از این بزرگتر هست

که هرچی بوده از خودی خوردم

***

انقد از گذشته هام خستم

که میخوام آینده هامو ول کنم

انقد غریبه دورو برم هست

حتی میترسم درد ودل کنم

***

خلقت من در جهان یک وصله ناجور بود

من که خود راضی به این خلقت نبودم زور بود

خلق از من در عذاب و من خود از اخلاق خویش

از عذاب خلق و من یا رب چه ات منظور بود

حاصلی ای دهر از من غیر شر و شور نیست

مقصدت از خلقت من سیر شر و شور بود

ذات من معلوم بودت نیست مرغوب از چه ام

افریدستی زبانم لال چشمت کور بود

ای چه خوش بود چشم می پوشیدی از تکوین من

فرض می کردی که ناقص خلقتت یک مور بود

ای طبیعت گر نبودم من جهانت نقص داشت

ای فلک گر من نمی زادی اجاقت کور بود

گر نبودی تابش استاره من در سپهر

تیر و بهرام و خور و کیوان و مه بی نور بود

گر بدم من در عدم استاره عورت نبود

اسمانت خالی از استارگان عور بود

افریدن مردمی را بهر گور اندر عذاب

گر خدایی هست ز انصاف خدایی دور بود

گر من اندر جای تو بودم امیر کائنات

هر کسی از بهر کار بهتری مامور بود

انکه نتوان به نیکی پاس هر مخلوق داد

از چه کرد این افرینش را مگر مجبور بود

میرزاده عشقی

خواندن تا قبل از ورود رمز ممنوع!!!

الو   چرا قط کردی ؟
چرا دوباره قهر کردی ؟
یه چیز می پرسم بعد دیگه کاریت ندارم
الو میشه برگردی ؟
الو میشه برگردی ؟

الو خوب گوشاتو وا کن
یه نگا به قبلنا کن
حرفمو می زنم بعدشم گوشیو می ذارم
خودت اگه خواستی صدام کن
خودت اگه خواستی صدام کن

الو سلام
نمی تونم از فکرت درآم
من هنوزم مثه قبلنام
هنو مثه نفسی برام
الو سلام
دیگه نمی تونم از فکرت درآم
آره من هنوزم مثه قبلنام
هنو مثه نفسی برام

اصن نداشتم روز خوبی دیگه بوی اون نی
فک می کردم که خونه موندی ولی رفتی واسه دوری زوده  واو نی ؟
مگه میشه تو نباشی و دور ور من بدون تو شلوغ باشه
یه دیوونه م بی تو که دوس داره صب بخوابه و غروب پا شه
تو از من یه عصبی ساختی که داد بزنه هی تو روت واسته
تو ملوم نبود که حرفات کدومش دروغه و کدوم راسته
تو با نگات می چزونه اصلنم بعید نیست بتونی
که به جز من با هر کسی باشی و بری با همونا که تو لیستشونی

الو ندیدی بی تو چه سرده خونه
پاشو بیا این به نفعه هر دومونه
آخه دیوونه جز تو کی گرمه دستاش
دیگه نرو یکم فکر منم باش
دیگه نرو یکم فکر منم باش

 

 

 

 

کم که نه هر روز کم کم میخوریم

آب   میخواهم،   سرابم   میدهند

عشق  می ورزم،  عذابم  میدهند

خود  نمیدانم  کجا رفتم به خواب

از  چه  بیدارم  نکردی  آفتاب  ؟

خنجری  بر قلب   بیمارم    زدند

بی گناهی  بودم  و  دارم    زدند

سنگ  را  بستند و سگ آزاد شد

یک  شبه  بیداد   آمد   داد   شد

دشنه ای  نامرد  بر پشتم  نشست

 از  غم  نامردمی  پشتم   شکست

 عشق  آخر  تیشه زد بر ریشه ام

تیشه   زد   بر   ریشه اندیشه ام

عشق  اگر  اینست مرتد  میشوم

خوب  اگر اینست  من  بد میشوم

بس کن ای دل نابسامانی بس است

کافرم  دیگر مسلمانی  بس است

در میان  خلق   سر در گم   شدم

عاقبت    آلوده      مردم    شدم

بعد  ازین  با  بی کسی خومیکنم

هر چه  در  دل  داشتم رو میکنم

من نمیگویم دگر  گفتن بس است

گفتن  اما  هیچ نشنفتن بس است

روزگارت  باد  شیرین، شاد باش

دست کم یک شب توهم فریادباش

 نیستم از مردم خنجر به  دست

 بت پرستم بت پرستم پت پرست

 بت پرستم بت پرستی کار ماست

 چشم  مستی تحفه  بازار  ماست

 درد می  باید  چو  لب تر  میکنم

 طالعم  شوم  است  باور  میکنم

 من  که  با  دریا  تلاطم  کرده ام

 راه  دریا را  چرا  گم  کرده ام ؟

 قفل  غم  بر  درب  سلولم   مزن

 من خودم خوش باورم گولم مزن

 من  نمیگویم  که  خاموشم  مکن

 من   نمی گویم   فراموشم   مکن

 من  نمیگویم  که  با من یار باش

 من  نمیگویم  مرا  غمخوار  باش

 آه   در   شهر   شما   یاری  نبود

 قصه  هایم   را   خریداری   نبود

 راه  و رسم   شهرتان   بیداد  بود

 شهرتان  از   خون   ما   آباد  بود

 از  در  و  دیوارتان  خون  میچکد

 خون  صد  فرهاد  مجنون  میچکد

 خسته ام   از  قصه های  شومتان

 خسته   از  همدردی   مسمومتان

 این  همه  خنجر دل کس خون نشد

 این  همه  لیلی  کسی  مجنون  نشد

 آسمان  خالی  شد  از   فریادتان

 بیستون  در  حسرت   فرهادتان

 کوه  کندن  گر  نباشد   پیشه ام

 گویی  از  فرهاد  دارد  ریشه ام

 عشق از من دور وپایم لنگ بود

 قیمتش  بسیار و دستم تنگ  بود

 گر نرفتم  هردو  پایم  خسته  بود

 تیشه  گر  افتاد  دستم  بسته  بود

 هیچ کس  آیا فکر ما را کرد ؟  نه

 فکر  دست تنگ  مارا  کرد ؟  نه

 هیچ کس  از حال ما  پرسید ؟  نه

 هیچ کس  اندوه  مارا   دید ؟  نه

 هیچ کس  اشکی برای ما نریخت

 هر که  با ما بود از ما میگریخت

 چند روزی است که حالم دیدنیست

 حال من از این و آن پرسیدنیست

 گاه  بر  روی  زمین  زل  میزنم

 گا ه  بر   حافظ    تفائل    میزنم

 حافظ   دیوانه   فالم   را   گرفت

 یک غزل آمی که حالم  را  گرفت

 ما   زیاران  چشم  یاری  داشتیم

 خود  غلط  بود  آنچه  میپنداشتیم

 

 

 

حالمان بد نیست غم کم میخوریم